कवितेची एक ओळ...
डांबलीय अंधार कोठडीत
बोथटल्यात संवेदना
मनावर पांघरलय चिलखत...
सहा वर्षीय मुलीवर बलात्कार..
काळजात कालवत नाही
प्रतीष्ठेसाठी मुलीचा खुन..
काहीच वाटत नाही..
भुकेजून फोडलेला टाहो
जात नाही चिरत काळजं..
पुंडाई पाहून देतो..
स्वतःला शिखांडी समज...
दुस-याच यश पाहुन
जळफळाट जळफळाट होतो...
सरस काम नकोच...
साहेबांचा हरकाम्या होण्यात
धन्यता मानतो..
मशगुल आहे स्वतःत..
दिमाखात मिरवतोय डबक्यातला कुपमंडूक
ताज..
अधिक लक्ष कोसल्याचे धागे मजबुत
करण्यात...
पण कधीतरी वाटल होतं..
ही कवितेची एक ओळ..
अंधार जाळत सुटेल..
अन् अंधारल्या आयुष्यात
तेजोमयी तांबड फुटेलं..
महेंद्र कांबळे.
डांबलीय अंधार कोठडीत
बोथटल्यात संवेदना
मनावर पांघरलय चिलखत...
सहा वर्षीय मुलीवर बलात्कार..
काळजात कालवत नाही
प्रतीष्ठेसाठी मुलीचा खुन..
काहीच वाटत नाही..
भुकेजून फोडलेला टाहो
जात नाही चिरत काळजं..
पुंडाई पाहून देतो..
स्वतःला शिखांडी समज...
दुस-याच यश पाहुन
जळफळाट जळफळाट होतो...
सरस काम नकोच...
साहेबांचा हरकाम्या होण्यात
धन्यता मानतो..
मशगुल आहे स्वतःत..
दिमाखात मिरवतोय डबक्यातला कुपमंडूक
ताज..
अधिक लक्ष कोसल्याचे धागे मजबुत
करण्यात...
पण कधीतरी वाटल होतं..
ही कवितेची एक ओळ..
अंधार जाळत सुटेल..
अन् अंधारल्या आयुष्यात
तेजोमयी तांबड फुटेलं..
महेंद्र कांबळे.
