होय मी फुटपाथ आहे.. रस्त्याच्या बाजुला असलेला.. कायम सगळ्यांनी दुर्लक्षीलेला... आता सिग्नल पडेल आणि ती हातात गजरा असलेली केसांना तेल नसलेली मुलगी प्रत्येक गाडीजवळ जाऊन घ्या ना ओ सायब घ्या ना ओ सायब म्हणेल.. तो फाटक्या बनियानीतला पोरगा झपाझप गाड्या पुसत सुटेल.. कडेवर बाळ घेतलेली मळकट चेह-याची ती दिणवाण्या हावभावासह भिक मागेल.. माझ्यावर पाँलिशसाठी बसलेला तो किशोर.. खुप मेहनती आहे तो.. चहा देणारा सलीम झाडुवाला रतनं... माझ्या अंगाखांद्यावरच तर वाढलेत सारे.. खर सांगु? यातल्या प्रत्येकालाच वाटत खुप शिकावं.. चांगल खावं प्यावं अन् ल्यावं... ऑफीसमधुन येतांना त्यांच्यासाठीही पप्पांनी चाँकलेट आणावं.. मम्मीच बोट धरुन शाळेत जाणारी मुलं पाहीली ना.. की यातले कित्येक रडतात. पण पोट..... त्याच्याचसाठीतर ही लाचार झालीत.. काही वर्ष उलटतील... मग ती भिक मागणारी, गजरेवाली भडक पोशाख करुन पावडर लाली लावुन माझ्यावर उभ्या राहुन गि-हाईक हेरतील.. आणि चहावाला झाडुवाला माझ्यावरचं बसुन नशापाणी करतील काहिजण चो-यामा-या करतील दादा होतील.. आणि पोलीसांच्या वा स्वतःसारख्यांच्याच गोळ्यांनी संपतील.. वेदना होतात हो.. कदाचित मी माणुस नाही म्हणुनही होत असतीलं... होय मी फुटपाथ आहे रस्त्याच्या बाजुला पडलेला अन् सगळ्यांनी दुर्लक्षीलेला.. महेंद्र कांबळे.
