शाहु...

शाहु...
होते वज्रासम बाहु
मनं मेणाहुन मऊ
खरा लोकांचा तो राजा
माझा छत्रपती शाहु....!
उंटाहुन नका हाकू

शेळ्या सांगत तो होता
अस्पृश्यांच्या हातचा चहा
स्वत: पीतही होता
लोका पाजतही होता
बंद केलं रे वतनं
त्यान रोखलं पतनं
त्यानं कैलं रे कैकांचं
बाप होऊन जतनं
त्याची पहाडी छाती
मर्द पैलवानं गडी
झोपडीत खाई आंबोळी
देई साडी अन् चोळी
करवीर नगरीचा
तो नरवीर राजा
त्याच्यासम कुणीतरी
आता होईलं का दुजा?
(अर्घ्यदानं)
महेंद्र कांबळे. mahendra.noble@gmail.com