मध्यरात्रीची कविता..

असे घणावर घण
काय कोणाच भंगल
धरतीच्या शिरावर
कोणी आभाळ टांगलं ?
अस खुडू नये कोणी
बाई लाजाळूच पान
तिच्या नाजूक देहाची
कशी नाजूक ठेवण
तिचं न्हातधुत अंग
अंग अक्रसनारा पैसा
मत्त वासनेच्या पोटी
जन्म ममत्वाचा कैसा?
त्याला येताना बघून
तिही घरास आवरे
तिच्या कुंतलाचा भार
त्याच्या काळजास चरे
दैवा पाठीवरचीहि
तोंड नागीण मिटू दे
घनघोर काळोखात
आता पापणी मिटू दे.
महेंद्र गौतम.