तिच्या अस्वस्थ उशाशी..

तिच्या अस्वस्थ उशाशी..
एक अपराधी चंद्र
काही मोडकी नक्षत्रं
चारदोन ओले श्वासं...
अर्धवट सांजवेळा
काही जिवघेण्या कातरवेळा....
आईचे रापलेले हातं
बुडाशी डागलेला भातं...
कशी जुळवून घेत असेलं..?
डोळ्यातल पाणी लपवतं
नव-याशी कसं हसत असेल?
घुसमटतही असेलं...
धुसफूसतही असेलं...
त्याच्या नावाचं कुंकू लावतांना...
जरा बिचकतही असेलं..
काय केलं असेल बिचारीनं..
त्या असंख्य गज-यांच?
दरवर्षी न चुकता मिळालेल्या
टपोर गुलाबांच....?
निर्माल्यं..!!! अजून काय?
तिच्या अस्वस्थ उशाशी...
एक किर्र मध्यरात्रं...
अन् अंधारात हरवलेल एक स्वप्नं...
तृप्तातृप्ततेच्या मध्यावरं..
त्याच्या शेजारी पहूडलेलं
तिचं अचेतन शरीरं...
महेंद्र कांबळे.