घाव.

मोहरल्या आनंदाचे
मनडोही तरंग बाई
या अश्या अनामिक वेळा
हि कशी अनामिक घाई?
एक श्वास कसा थरथरला
निशब्द पापणी ओली
मी उगच मोजाया बघतो
गूढ आभाळाची खोली
ओठास कसा मी आवरू?
स्तन तिचे रक्ताळून गेले
ती पान्हा आटली डोंबारीन
अन मुल तिचे रडवेले.
महेंद्र गौतम.