आता ऑटोतून उतरल्यावर पायाला लागतो तो चकचकीत पण रुक्ष सीमेंट रस्ता. पूर्वी गावच्या या वाटेवर ममताळू माती खेळायची आणि अनवाणी पायाने तिच्यावर हुंदडताना तिचा स्निग्ध स्पर्श हवाहवासा वाटायचा.
पाऊसकाळात चिखल व्हायचा थोडाबहूत मग याच वाटेवर एखादा टैक्टरभर मुरूम पडायचा गावच्या डोंगराचा ग्रामपंचायतकडून. आणि रस्त्यावरुन फिरणाऱ्या अजस्त्र "दबईमागे" फिरतांना केव्हढा हुरूप यायचा तेंव्हा.
दोन्ही बाजूच्या नाल्या जोरदार पावसान स्वच्छ व्हायच्या आणि त्या भरून वाहणाऱ्या पाण्यात मग होड्यांची पैज लागायची; आता त्या मातीवर सीमेंट अंथरण्याचा कोडगेपणा चाललाय सगळीकडे. पायाला होणारा तो ओला वेल्हाळ स्पर्श हरवला, आणि कितीही पडलेला पाऊस निघून चालला, नालीवाटे,गावच्या ओढ्याच्या सोबतीने दूर कुठेतरी. त्याच जमिनीत मुरणच हरवल.
तेंव्हा हाताहातात मोबाईल नव्हते की 24 तासाच कार्टून नव्हतं होते ते मोकळ्या हवेतले जीव दमवून आनंद देणारे खेळ. मग ते चिंगाट पळत गावची गल्ली न गल्ली पालथी घालत खेळलेला चोर पोलीस असो की तास न तास चाललेला "ईस्टाप" असो. शाळा सुटल्या सुटल्या कसेबसे कपडे बदलून एका मोकळ्या जागेत सगळे भिडू जमत. मग सुरु होई जितनापातनीचा खेळ मध्येच थकवा घालवण्यासाठी "माझ्या मामाच पत्र हरवल"चा फेरा घडे.
अग्गल दुग्गल "चिपून" ठरायच. तिन तिन भिडू गोलाकार हात गुंफून उभे राहत जो "आला" तो अग्गल. सगळ कस फेअर.
जेवणं आटोपून अंधार पडला की बैठे खेळ सुरु व्हायचे.
"थापट मापट केली
दत्तान नेली
दत्त माझा भाऊ
सिंधीचा काटा
डोंगरवाटा
डोंगरातली भावली
वस्सकन धावली
धर रे बेट्या एकच कान."
मग एकमेकांचा कान धरून....
"चाऊ म्याउ घुगर्या खाऊ
काना काना कुर्र
चिमण्या गेल्या भुर्र....."
किंवा
"खार कबूतर डोली डस्टर पिंजर खार."
किंवा
आरिंग मिरिंग
लवंगा चिरिंग
चीरता चीरता
डूब डूब बाजा
गाई गोपी
उतरला राजा...
किंवा मुठीवर मुठ ठेऊन " एक आंबा पिकला एक आंबा गाभुळला" नाहीतर वितीवर वित ठेऊन "मह्या चिचिवर कोण हाय".... अस काहिबाही चालायच.
नंतर उद्याचा जुजबी अभ्यास आटपून म्हाताऱ्या मायच्या गोधडीत तिच्या उबदार थोपटन्यासहीत "नकट भूत, राकेस बडा बाकेस किंवा श्रावण साखळीची" कहानी ऐकत गुडूप झोपण.
उन्हाळा असला की अंगणोअंगणी खाटा पडायच्या. माय मग आभाळातल चार चांदण्यांच खटल दाखवायची तिच्या शेजारचे तिन चोर दिसायचे, माय म्हणायची "आभाळ लै खाली होत आधी एकदा एक म्हतारी रोजच्यासारखी सकाळी सकाळी उठून आंगण झाडू लागली अन आभाळ लागल फटकन तिच्या डोक्याला झाडता झाडता रागान तिन एक फडा दिला ठेऊन, तेंव्हापासून आभाळ गेल वर...."
कधी कधी बापूला आग्रह व्हायचा "बापू बापू काहाणी सांगा ना..."
त्या म्हाताऱ्या झुर्रीदार चेह-यावर एक प्रसन्न पण खट्याळ हसू उमटायच मग, "बर बर सांगू का कहानी?"
एकसाथ सगळे ओरडायचे "हौ$$$"
" कहानी कहानी कुच्च
ढुंगन गेल उच्च...."
की सगळे हसून हसून लोटपोट.......
महेंद्र गौतम.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा