हॉस्टेलच्या विंगमधून टॉवेल लावून अप्पा हिंडत राहायचा. कायम कुठल्यातरी गाण्याची वाट लावणं हा त्याचा अजून एक मुलभूत राष्ट्रिय हक्क. त्याची गाण म्हणण्याची पध्दतही एकूणच मजेदार... म्हणजे कुठल्याही कडव्याअगोदर मनान एक शब्द घुसडून गाण म्हणणे जस की
" अन चंदनसा बदन
मंग चंचल चितवन
अग बाई धीरेसे तेरा यु मुस्काना...
अन तिच्या मायला मुझे दोष न देना जगवालो
अरे बाबा हो जाऊ अगर मैं दिवाना"
ढण्टड्यान....
हे शेवटच ढण्टड्यान मात्र कॉमन.
होस्टेलची एक खासीयत असते होस्टेल कधीच झोपत नाही पण 10 11 वाजले की आपली विकेट जायची मला डिस्टर्ब करू नये म्हणून " मी रोज सकाळी 3 वाजता उठत असतो अशी अफवा फैलावून टाकली (तसा पाचला उठायचो) त्यामुळे सहसा मी झोपलेला असतांना मुल रूम मध्ये आली तरी हळूच बोलायची किंवा अजीबात यायचीच नाहीत पण अपवाद अप्पा...
रात्रीच्या बारा एक वाजता रूमचा दरवाजा धडधड वाजायचा डोळे चोळत उघडून बघतो तर अप्पा तेही निर्विकार चेहऱ्यानीशी...
मी वैतागून "काय बे??"
तो एकदम भाबड्याने " काय नाही, झोपला होता का फो....?"
एव्हढ बोलून रूम मध्ये न येताच तो चालू लागायचा..
अबे पण काही काम होत का? त्याच्या पाठमोऱ्या आकृतिकड पाहून मी बोंबलायचो..
काही नाही झोपला का तेच बघायला आलो होतो.. माझ्याकडे न बघताच अत्यंत भाबडेपणाने तो चालायला लागायचा.
त्याच्या सोबत "फुलपाखर " बघायला जाणही कधी तुमच्यावर बेतेल ते सांगता यायच नाही. एकदा मला त्यानं पार गोत्यात आणलेल.. फाइल घेऊन त्याच्यासोबत लगबगीने कुठल्याश्या प्रैक्टिकलला जात होतो. समोरून कॉलेजची मिस यूनिवर्स येत होती त्यानं तिला जवळ येऊ दिल.
अगदी जवळ आल्यावर त्याच्या ष्टायलीत माझा खांदा गदगद हलवत बोलला " पाय रे लेका कशी सोन्यासारखी पोरगी आहे बिचारी...
पण आडनाव हागे...."
ती बिचारी बराच वेळ आमच्याकड शिंग रोखून बघत राहिली मायला.
(गोष्ट मंतरलेल्या दिवसांची)
महेंद्र गौतम..
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा