तू तक्रार करतेस अधून मधून माझ्या स्थलांतराच्या सवयीची
पण तुलाही हे कळतच ,की किती गरजेच असत
नवनवीन प्रदेश धुंडाळत फिरणही
मी जीवाच्या आकांताने वणवणतो खरा
पण मला खात्रीये, की मला नक्कीच सापडेल ती जागा
जिथे अगदी सगळ्याच पाखरांसाठी खुल असेल
पांढऱ्या अभ्रावरच नीळ आकाश
आणि प्रत्येक चिमणचोचीला पिता येईल
निर्भयपणे कुठल्याही झुळझुळ झऱ्याच पाणी
जिथे झाडांवर साचलेली नसेल कुठलीही धूळ
आणि सर्व पाखरांच असेल एकच कुळ
मग गळ्याभोवतीच्या शुभ्र पिसांना येईल
एक छान गुलाबी रंगछटा
तेंव्हा मलाही करता येईल मोकळ मोहक नृत्य
आणि तोच असेल खऱ्या अर्थान
तुझा माझा विणीचा हंगाम....
(आत्ममग्न कविता)
महेंद्र गौतम.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा