निनादते घंटा

निनादते घंटा
रोज तुझ्या दारी
भार असा शिरी
टाकीला का?
चढविले रोज
पायी तुझ्या फूल
तूच अशी हूल
का रे दिली?
ऊर जड माझा
श्वास जड माझे
पाठिवर ओझे
वाहू कैसे?
नाद ताल गेला
सांगू कसे तुला
सुर हरवला
जिवनाचा
दुभंगली भुई
कोणी वाली नाही
डोळा पाणी वाही
सारखेच
रोजच पडते
दुखाःत या भर
अंत आता कर
वेदनेचा.
महेंद्र गौतम.