एक मोरपंखी पाप 2.
पाठशिवणीचा बाई
तुही खेळू नये खेळ
सळसळावी नागीण
तशी सरकते वेळ
वेचावेत अंतरंगी
गोड मौक्तिकांचे क्षणं
बेभानल्या वेदनेला
घट्ट मिठीच आंदण
नभ तरारून आल
खोल पृथ्वीलाही ओलं
सृजनाच्या ध्यासापायी
पंचप्राण उधाणलं
मुक्या पाखराचे आसू
त्याचं दुःखच वेगळ
विडा रंगताना सांग
कोण स्मरतो सोवळ...?
महेंद्र गौतम.
12मार्च 2014
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा